Washington DC ; Maandag 15 augustus 2022

Goh, wat vliegt de tijd. We zijn al weer 1,5 week hier en hebben er al 2 weekenden opzitten. Het hotel waar we verblijven heeft ook fietsen om te lenen en dat heb ik de afgelopen week een paar keer gedaan. De ene fiets rijdt wat lekkerder dan de andere, maar nu heb ik er één gevonden die me wel bevalt. Nummer 14, goed onthouden, want daar vragen ze naar als ik weer een fiets kom vragen. Dat vertelden ze me pas na 3 dagen oen ik weer om een fiets kwam vragen kreeg ik ineens de vraag; welke?  Ik zei die rood/bruine graag. Geen idee hebbende hoeveel fietsen er zijn. En bij inleveren zei de man steeds, ik bewaar deze voor je, dus nam ik aan dat dat geregeld werd. Afijn ik mocht mee de catacomben van het hotel in om de fiets aan te wijzen. En de goede man drukte me op mijn hart dat ik het nummer moest onthouden voor de volgende keer. Nummer 14 dus. Het voordeel van deze fiets is dat er banden op zitten zonder lucht erin. Ze zijn volledig van rubber waardoor je nooit een lekke band kunt krijgen. En dat geeft me wel een goed gevoel als ik (alleen) op pad ben. Nadeel is wel dat er geen demping is dus alle bobbels en hobbels goed doorkomen. Maar met de nodige versnellingen heb ik nu een lekkere fiets gevonden en ben ik de afgelopen week 2 dagen langs de rivier de Potomac gaan fietsen. Donderdag ben ik linksom gegaan via Georgetown, de brug over naar Arlington en daar uiteindelijk bij het Nederlandse Carillon even pauze gehouden. De weg ernaar toe was soms wel zoeken. Washington (lees heel Amerika) is niet echt een fietsland en ingesteld op fietsers. Hoewel ze er wel steeds meer hun best voor doen. Zo zijn er al aardig wat aparte fietsstroken en routes aangelegd, maar houden die ook ineens weer gewoon op....... En dan moet je het maar weer even zelf uitzoeken. Op de weg of op het trottoir verder fietsen is dan een gebruikelijk en veel gekozen alternatief hier. Dat vraagt overigens ook wat stuurkunsten want het trottoir deel je ook met voetgangers en elektrische stepjes die net als de fietsen hier ook door toeristen gebruikt worden die niet gewend zijn veel te fietsen of op stepjes te rijden. Google Maps is dan mijn hulp, maar dat brengt ook niet altijd de door mij gewenste helderheid en dus ga ik dan toch nog wel eens een stukje verkeerd. Soms lekker bergaf gesuisd om erachter te komen dat ik verkeerd zat en ik weer berg op moest klunen.  Het Nederlands Carillon is een dankmonument (40 meter hoog en met 50 klokken) dat de Nederlandse regering in 1960 aan de Verenigde Staten heeft geschonken als  blijk van dank voor de Amerikaanse rol bij de bevrijding van Nederland in de Tweede Wereldoorlog.  Meer weten:  https://www.4en5mei.nl/oorlogsmonumenten/zoeken/3967/washington-dc-netherlands-carillon

Het ligt in een mooi rustig parkje waar ik even uit kon rusten en wat kon drinken. In Washington DC is de oppervlakte namelijk zo nu en dan behoorlijk glooiend. En bij de temperaturen de afgelopen week (tot een gevoelstemperatuur van 41 graden Celsius) is dat klimmen voor een niet getrainde biker zoals ik géén appeltje-eitje. 🥵 Vanaf die pauzeplek had ik overigens een prachtig uitzicht richting The Mall met de Monumenten. Die duiken vaak op in je uitzicht en blijven indrukwekkende plaatjes geven (vind ik). Afijn, na de pauze weer op de fiets en langs het Arlington National Cemetery gefietst richting de volgende brug om weer over te steken. Vanaf de weg al een indrukwekkend beeld die duizenden (het zijn er 400.000)  graven op een strak grasveld. Een bezoek eraan ga ik een andere keer samen met Frank doen, dus daarover dan ook meer. Daar weer de brug terug overgestoken recht naar het Lincoln Monument, wat ook weer een prachtig beeld geeft. Zo weer over The Mall richting het hotel en na een mooie fietstocht voldaan en moe terug op de kamer. 

Vrijdag, de dag erna, wederom een fiets geleend en toen linksom een mooie fietsroute langs de Potomac rivier genomen. Via The Warf, daar voorbij het water over gegaan en aan de Aanacostia zijde langs het water gefietste tot de 2e brug verderop en daar weer terug overgestoken en via Navy Yard en weer The Warf terug langs  The Mall en naar het hotel. Een mooie fietstocht van bijna 30 kilometer en veel gezien. Grotendeels goed bewegwijzerd, maar ook hier onderweg weer even de weg moeten zoeken. Samen met een echtpaar (aanname) wat ook aan het zoeken was naar de route langs het water terug, wat op en neer gefietste voordat we het uiteindelijk gevonden hadden. verderop kwam ik bij de Navy Yard, daar was ik nog niet eerder geweest. Daar een pauze ingelast en lekker op een houten lounge stoel in de schaduw gezeten en genoten van het uitzicht over de jachthaven. Ook kwam er een witte eekhoorn (Squirrel) langs gehuppeld, maar was te snel om er een foto van te kunnen maken. Nog langs het stadion van de Nationals (het Washington honkbalteam) gefietst en weer terug. Behoorlijk moe, toch nog even langs de supermarkt voor wat boodschappen en toen voldaan na deze mooie fietstocht mijn fiets ingeleverd. 

Over supermarkt gesproken. Ik heb deze week een super vette ervaring gehad bij de Amazon Fresh supermarkt hier. De Amazon Fresh-winkel is een nieuw soort winkel waarvoor je niet hoeft af te rekenen.  Met de Just Walk Out Shopping-ervaring ga je eenvoudig de winkel binnen met de Amazon Shopping-app. Zodra je in de winkel bent, pak je de producten die je wilt uit het schap en gaan! De winkel hangt vol met camera's die dus bijhouden of jij iets uit het schap pakt of ook weer terug legt. Echt zo apart en bijzonder. Geen rijen, geen kassa (nee serieus). Je loopt gewoon naar buiten en je boodschappen worden via de app en creditcard in rekening gebracht. Super cool. 

Het weekend is om lekker samen op pad te gaan. Toch hebben we het een beetje rustig aan gedaan omdat ik wel voelde dat ik al 2 dagen veel gefietst had. Zaterdag gestart met het kopen van een nieuwe nette broek voor Frank. Hij had er maar één meegenomen en dat is toch wel wat weinig. Grappig is dat er nog geen zoom in de broek zit en je die dus er nog in moet laten maken. Jammer dat ze daar in de winkel 2 weken voor uittrekken, dus zullen we op zoek moeten naar een kleermaker. De rest van de zaterdag lekker met de watertaxi  vanuit Georgetown naar Alexandria gegaan en daar wat rondgeslenterd en geluncht. Het was 45 minuten varen enkele reis over de Potomac rivier. Lekkere boottocht en Washington ook eens vanaf het water gezien. Terug hebben we de watertaxi naar The Warf genomen en daar nog een lekker ijsje gescoord bij Ben & Jerry's ($20 voor 2 ijsjes🍧 ) om aansluitend een CaBi fiets te pakken om het laatste stuk terug te fietsen. 

Zondag gestart met het zoeken van een kleermaker en die gevonden in de uiterst blije Ms. Lee in bijna onverstaanbaar engels (aziatische achtergrond), maar veel lol en 7 dagen per week open en dus ook op zondag. Een uur later was de zoom in de broek klaar (kching ook weer $20).  Tijdens dat uur wachten bij de buren een heerlijke beker Jasmijn thee gedronken en weer een verrukkelijk taartje op. Dat kunnen ze hier wel. Omdat we toch al in Georgetown waren de rest van de middag daar lekker rond gewandeld en een bezoek gebracht aan de hele steile trap die in de film "The exorcist" is gebruikt en daarom bekend is. Was ook inderdaad erg steil. Na een siësta op de hotelkamer 's-avonds heerlijk (Frank Steak en ik Jambalaya) gaan eten bij Circa bij Foggy Bottom.  En zo hebben we weer een heerlijk weekend gehad waarbij we het vakantiegevoel blijven houden. Lekker toch!

Ook dit is Amerika anekdote: Omdat de watertaxi terug vol was hadden we kaartjes voor die van een uur later. Dus wij even een drankje gaan doen op een terras. Komen we aan bij het terras waar we zeker 5-6 lege tafels zien. Hier in Washington is het gebruikelijk dat je je altijd even meldt bij een host (laat ik het zo noemen) die kijkt of er plaats is en je dan naar een tafel brengt. Dus wij naar binnen naar de host en vragen om een tafel voor twee. Geeft die mevrouw aan dat er een wachttijd van 15 minuten is. Waarop Frank vraagt hoezo? Ik zie 5-6 lege tafels buiten dus dat lijkt me sterk. Waarop een vage reactie; en nee, het is 15 minuten wachten. Waar zijn al die wachtende mensen dan, want die zagen we ook niet. Zegt die mevrouw doodleuk dat die in de lounge zaten te wachten? Wij zagen nergens wachtende mensen. Waarop Frank volhardend aangeeft daar niets van te geloven en ook niet te willen wachten. Dat ging zo nog wat heen en weer, waarop die mevrouw zegt; is een tafel voor vier ook goed dan ?!?  Waarop wij bevestigend antwoorden, en ze ons naar een tafel brengt!! Afijn de opeenvolgende 45 minuten dat wij daar zaten bleven die andere tafels grotendeels leeg en werd er niemand vanuit een wachtrij geplaceerd. Dit is iets waar wij niets van begrijpen en ons over verbazen/ irriteren. De dag ervoor hadden we meegemaakt dat we moesten wachten op het schoonmaken (lees alleen een doekje erover)  van een leeg tafeltje. En dat gebeurde gewoon niet terwijl er allemaal personeel rondliep die niets anders aan het doen waren.  5 minuten later zijn we maar gegaan. De integratie is nog niet voltooid zullen we maar zeggen 🤪.